მიხეილ მესხი (დ. 12 იანვარი, 1937, თბილისი - გ. 22 აპრილი, 1991, იქვე), ქართველი ფეხბურთელი, თავდამსხმელი. თბილისის № 35 საფეხბურთო სკოლის აღზრდილი. 1969-91 წლებში მუშაობდა სპეციალიზირებული საბავშვო საფეხბურთო სკოლა "ავაზა"-ს მწვრთნელად და დირექტორად. სპორტის დამსახურებული ოსტატი. მის საპატივცემლოდ თბილისის ლოკომოტივის სტადიონს მისი სახელი დაერქვა.

მისი საფეხბურთო კარიერის განმავლობაში თამაშობდა თბილისის დინამოსა (1954-69) და თბილისის ლოკომოტივში (1970). გატანილი აქვს 35 გოლი საბჭოთა კავშირის ეროვნული საფეხბურთო ნაკრებისთვის და მონაწილეობდა 1962 წლის მსოფლიო ჩემპიონატში. ის ასევე გამოჩნდა ევროპულ ერთა თასის პირველ გათამაშებაზე 1960 წელს, რომელიც საბჭოთა კავშირმა მოიგო.

1998 წელს მესხი საქართველოს ფეხბურთის ისტორიაში საუკეთესო მოთამაშედ და საქართველოს მე-20 საუკუნის "საოცნებო გუნდის" წევრად დაასახელეს.
კაშკაშა ფეხბურთელი უთუოდ დიდი ფეხბურთის წიაღიდან უნდა იშვას. თავის დროზე არც ტელევიზიას, არც მედიას არც ერთი ეპითეტი და შედარება არ დარჩენიათ, რომ მიხეილ მესხისთვის არ მიეძღვნათ. შემოქმედნი მესხის თამაშში, გარდა წმინდა საფეხბურთო ელემენტებისა, პოულობდნენ დიდი ხელოვნებისათვის დამახასიათებელ ნიშან-თვისებებს. მის თამაშს ისინი თავისებურ ხელოვნებად მიიჩნევდნენ. რამდენი პლასტიკა, გამომგონებლობა, შთაგონება, ესთეტიკა იყო მესხის მოძრაობაში, რამდენ საგულისხმო რამეს ეუბნებოდა მისი გამომსახველი ოსტატობა.
თამამად შეიძლება ითქვას, რომ მიხეილ მესხმა კიდევ უფრო გააფორმა და განავრცო ფეხბურთის სამფლობელო, იგი საყოველთაო სიყვარულისა და აღიარების საგნად აქცია.
მცველები, რომლებიც, საერთოდ ცოტა უხეში თამაშით გამოირჩევიან, უდიდეს პატივს სცემდნენ უნიკალურ ფეხბურთელს. ბევრჯერ ისინი მაყურებლებთან ერთად იმდენად მოხიბლულან მესხის თამაშით, რომ წამით შეჩერებულან და განცვიფრებულნი შეჰყურებდნენ, მწვანე მინდორზე ფანტასტიკურ სლალომს, ანუ მიხეილ მესხის სოლო კონცერტს.
ნებისმიერი მწვრთნელი, ნებისმიერ გუნდში სიხარულით მიუჩენდა ადგილს ქართული ფეხბურთის უპირველეს ვარსკვლავს.
ნებისმიერი სტადიონის მაყურებელი ინატრებდა თავისი თვალით ენახა მიხელ მესხის ოსტატობა.
მსოფლიოს ბევრ ქვეყანაში, სადაც მესხს უთამაშია, ლეგენდები დადის ამ ფეხბურთელის ხელოვნებაზე. რატომღაც ჩვენთან მიღებულია უცხოელი ფეხბურთელების გაღმერთება, საკუთარს კი ისე ვერ ვაფასებთ, როგორც საჭიროა. ლეგენდა კი, ჩვენს გვერდით ცხოვრობს, ჩვენს გვერდით მოღვაწეობს.
სხვათა შორის, მიხეილ მესხი დიდ ფეხბურთში ჭიდაობიდან მოვიდა. არ იქნებოდა მესხი — ფეხბურთელი, რომ არ ყოფილიყო მისი კბილა ბიჭი ჯემალ შენგელია, ჭიდაობის სექციაში ვარჯიშის დროს ხელი რომ მოსტეხა მიშას. ეს შემთხვევა რომ არა, მიშა ჭიდაობას გაჰყვებოდა და ალბათ ვერასოდეს ვნახავდით მიხეილ მესხს — ფეხბურთელს.
მიხეილ მესხს მისი ხელწერა ჰქონდა მსოფლიო ფეხბურთში. იგი ჰგავდა თვითნასწავლ მხატვარს, მისი ფუნჯი განსხვავებულად ხატავდა სათამაშო სიტუაციებს და კომბინაციებს, ხოლო მედგარი და უშიშარი ბუნება აიძულებდა მარტოდმარტოს ებრძოლა მეტოქეთა მცველებით სავსე საჯარიმო მოედნის მისადგომებთან.
მესხი განუმეორებელი მოვლენა იყო, როგორც ნებისმიერი დიდი შემოქმედი, რომლებიც მხოლოდ საკუთარ თავს ჰგავდნენ. ზოგჯერ დიდი მწვრთნელებიც კი ცდილობდნენ, გარდაექმნათ, გადაეკეთებინათ მისი თამაში, როგორც ამბობდნენ. უფრო უნივერსალური და თანამედროვე გაეხადათ, მაგრამ ეს შეუძლებელი აღმოჩნდა, რადგანაც ნამდვილი ტალანტი იშვიათად მოექცევა სხვისი გავლენის ქვეშ. მესხი ვერ ეგუებოდა მორჩილებას, ერთობ „მოუხელთებული” იყო. რა წააგო ამით? შეიძლება რამდენჯერმე არ წაიყვანეს სათამაშოდ ნაკრების შემადგენლობაში. სამაგიეროდ მან დატოვა სახელი, რომელიც არასოდეს ამოიშლება ყოფილი საბჭოთა და არა მარტო საბჭოთა და ქართული ფეხბურთის ისტორიიდან.